Yıllarca sevmediğim bir meslekte, nefretle çalıştım. Kaçmaya çalışırken, denize düşen yılana sarılır misali bambaşka bir sektörün kucağına düştüm. Eh orada da mutsuz olup kaçıp gittim tabi. Eskiye, güvenli alanıma geri mi dönmeliyim? Ne yapacağım? Ne yapmalıyım? Bir sürü soru işaretim, üstüne çok derin, yaşamsal hatta varoluşsal sıkıntılarım var. Meselelerim sadece (!) para kazanamamak, kiramı ödeyememek, boşandığım kocamdan yadigâr yüklü bir borç, evli sevgilim ya da hayatta hala ne istediğine karar verememiş bir kadın olmam da değil. Önümde dağlar gibi yığılmış bir yapılacaklar ve hayaller listesi var. Hayat kısa, ödev çok ve nereden başlamam gerektiği konusunda en ufak bir fikrim bile yok. Uzun zamandır gülmemişim. Hayatla bağımı kesmişim. Kafamdakileri sıraya koyamıyorum. Bir çıkış yolu bulmam lazım, bulamıyorum. Belki de son diyebileceğim bir çabayla kendimi acilen bir yaşam koçunun kucağına bırakmaya karar verdim. Bunu bana öneren arkadaşımı dinledim ve çok da inanmadığım bu çözüme bir şans tanımaya karar verdim.

21 Mayıs günü hayatımın dönüm noktalarından biri oldu. Kabul ediyorum, çok zor teslim oldum. Kafayı dik tutmaya alışmışım, tanımadığım bir insana hem de bir kadına içimi açmak, ona en mahrem, en acıyan yerlerimi göstermek düşüncesi bile beni yay gibi gerdi. Sabır ve inanç ne güzel şeylermiş. İlk üç ayın sonunda hayat amacımı belirlemiş, beni mutlu eden ve mutsuz eden şeyleri belirlemiş, yol haritamı çizmiştim. Üstelik hayatımın en büyük konusu olan insanlardan kaçışımın, iletişim kurmakta zorlanışımın nedenlerini de bulmuştum. Şimdi Selvin’le çalışmaya başlayalı yaklaşık altı ay oldu ve ben hayallerimi bir bir gerçekleştirmeye başlamamın mutluluğunu yaşıyorum. Sevdiğim, aşık olduğum işi yapıyorum, ilişkilerimde kesinlikle daha başarılıyım. Uzun yıllar sonra ilk defa yeniden hayat sen ne güzel şeymişsin diyorum.